میان بیگانگی و یگانگی، هزار خانه
است
آنکس که غریب نیست، شاید که دوست
نباشد.
کسانی هستند که ما به ایشان سلام
می گوییم و یا ایشان به ما.
آنها با ما گِرد یک میز می نشینند
چای می خورند
می گویند و می خندند
و "شما" را به " تو "
و" تو " را به "هیچ" بدل می کنند.
آنها می خواهند که تلقین کنندگان صمیمیت باشند
می نشینند تا بِنای تو فرو بریزد
می نشینند تا روز اندوه بزرگ
آنگاه فرا رسنده ی نجات بخش هستند.
آنچه بخواهی برای تو می آورند
حتی اگر زبان تو آن را نخواسته
باشد
و سوگند می خورند که در راه مهر،
مرگ ....
چون نوشیدن یک فنجان چای سرد
کم رنج است.
تو را نگین می کنند در حلقه ي گذشته هایشان
جامه هايشان را می فروشند
تا برای روز تولدت، دسته گلی
بیاورند و ....
در دفتر یادبودشان خواهند نوشت.
زمانی فداکاری ها و اندرزهایشان
چون زورقی افسانه ای
ضربه های تند طوفان را تحمل می
کند
آنها به مرگ و روزنامه ها می
اندیشند.
بر فراز گردابي که تو
واپسین لحظه ها را در آن احساس می
کنی
می چرخند و فریاد می زنند:
من!
من!
من!
من!
باید ایشان را در آن لحظه ي
دردناک بازشناسی.
باید که وجودت در میان توده ي
مواج و جوشان سپاس
معدوم شود.
باید که در گلدان کوچک دیدگان تو
باغ بی پایان "هرگز از یاد نخواهم
برد" بروید.
آنگاه دستی تو را از فنا باز
خواهد خرید
دستی که فریاد می کشد:
من!
من!
من!
و نگاهی که تکرار می کند:
من!
من!
من!
من!
از یاد مران که این گونه شناسایی ها
بیشتر از عداوت
انسان را خاک می کند.
مگذار که در میان حصار گذشت ها و
اندرزها
خاکسترت کنند.
بر نزدیکترین کسان خویش
آن زمان که "مسیحا صفت" به سوی تو می آیند....
بشور!
